του Κωνσταντίνου Δ. Γεώρμα
Δρ. Κοινωνιολογίας – συγγραφέα
Σήμερα, η Ελλάδα και οι Έλληνες αποτελούν το υποκείμενο ενός μακροσκοπικού οικονομικού και κοινωνιολογικού πειράματος, με εμπνευστές τα υπολείμματα νεοφιλελεύθερων και ολοκληρωτικών πεποιθήσεων διεθνών οργανισμών, όπως το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ και οι νεοφιλελεύθεροι θύλακες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Φορείς υλοποίησης αυτού του πειράματος είναι ένας εσμός με επικεφαλής τον κ. Παπανδρέου, με κοινή ψυχοσύνθεση και ιδεολογική κατεύθυνση. Η Πασοκική ελιτεία διαπνέεται από ένα κράμα ναρκισσισμού, μεγαλομανίας, μίσος ενάντια στον εαυτό, πάθος με τη διασημότητα (γι’ αυτό και τους βλέπεις από το πρωΐ έως το βράδυ στα κανάλια και στις συναντήσεις με τους …διεθνείς ηγέτες έστω κι αν αυτοί τους ρίχνουν φάπες …). Επιπλέον, κύριο χαρακτηριστικό του ναρκισσιστικού χαρακτήρα είναι η απαξίωση των άλλων. Από εκεί προκύπτει και το μίσος ενάντια στο λαό.
Όλα τα παραπάνω τα αναφέρουμε γιατί το τα νέα μέτρα που παρουσιάστηκαν με το πολυνομοσχέδιο, που βασικά αποτελεί την δεύτερη φάση του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος, χαρακτηρίζονται από μία σαδιστικής υφής διάθεση απέναντι στο σύνολο σχεδόν του Ελληνικού πληθυσμού. Εδώ θα σχολιάσουμε κάποιες πλευρές που αφορούν τον δημόσιο τομέα.
Με στοιχεία εμπνευσμένα τόσο από το ΔΝΤ και τον ΟΟΣΑ (τους οποίους πληρώνουμε και τους δύο), από τους συμβούλους του κ. Ρέππα και τον πίσω από μία σειρά σαδιστικής έμπνευσης μέτρα κ. Πλασκοβίτη, το Μεσοπρόθεσμο ΙΙ έχει μία πολλαπλή στόχευση.
Κατ’ αρχάς, αποτελεί το έναυσμα για την πλήρη εξόντωση του δημόσιου τομέα στην χώρα και κατά συνέπεια και των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό το κατορθώνει τόσο μέσα από την από 30% έως 50% μείωση του εισοδήματος του συνόλου των δημοσίων υπαλλήλων (ο κ. Βενιζέλος για μία ακόμα φορά αποδεικνύεται φαύλος και αερολόγος).
Κατά δεύτερον υποτάσσει το οποιοδήποτε ανεξάρτητο και με δεξιότητες προσωπικό είχε ενταχθεί στην δημόσια διοίκηση τα τελευταία χρόνια. Από αυτή την άποψη, το δημοσιονομικό όφελος έχει πολύ μικρότερη πολιτικά σημασία από το πολιτικό όφελος. Τι εννοούμε με αυτό; Είναι σαφές ότι το κύριο δημοσιονομικό «όφελος» θα επέλθει με την δεύτερη φάση της εφεδρείας. Τώρα, αυτό που επιτυγχάνεται με το παρόν νομοσχέδιο είναι τα εξής:
Διώχνονται είτε μέσα από εκβιαστικά διλλήματα της εφεδρείας προωθούνται στην επιλογή της συνταξιοδότησης, όσοι «αντιπολιτευόμενοι» θα μπορούσαν να καλύψουν υψηλόβαθμες θέσεις στον δημόσιο τομέα. Οι γενιές που εισήχθησαν στο δημόσιο την περίοδο 1981-1989 καθίστανται κυρίαρχες. Αποφασίζουν για την εξέλιξη των υπολοίπων, κατακτούν –ανεξαρτήτως προσόντων- τις πιο υψηλόβαθμες θέσεις στο δημόσιο, έχουν τις μικρότερες απώλειες σε εισοδηματικό επίπεδο. Η εξουσία τους καθίσταται απόλυτη, καθώς όταν οι μισθοί θα φθάνουν στα όρια της εξαθλίωσης, σε αυτούς δίνεται το ολοκληρωτικό δικαίωμα από το νόμο να αποφασίζουν για το αν και ποιοί θα λάβουν τα πενιχρά επιδοματικά ξεροκόμματα που πετάει η πασοκική νομενκλατούρα.
Η επανίδρυση του πασοκικού κομματικού κράτους είναι άλλωστε ο λόγος που σύμφωνα με το νομοσχέδιο οι δημόσιοι υπάλληλοι που εισήχθησαν με αξιοκρατικές διαδικασίες και διαθέτουν περισσότερα προσόντα –όπως μεταπτυχιακά και διδακτορικά, εισαγωγή ή μέσα από εξετάσεις στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης- κυριολεκτικά σφαγιάζονται. Κάθε επιπρόσθετο προσόν –πλην της υποταγής στα κομματικά κελεύσματα- παύει να έχει κάποια σημασία για την εξέλιξη κάποιου αλλά και για το μισθολογικό του κλιμάκιο.
Είναι τόσο εξόφθαλμο το γεγονός ότι το νομοσχέδιο το μόνο στόχο που έχει είναι το βόλεμα των υμετέρων, που περιλαμβάνει την –πρωτότυπη- ομολογουμένως διάταξη ότι ο …υπουργός μπορεί με απόφαση να διορίζει προϊσταμένους και διευθυντές. Επιπλέον, δεν θα είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου άτομα με απολυτήριο λυκείου θα διαθέτουν την εξουσία να κρίνουν κατόχους διδακτορικών! Σημειώνουμε, για λόγους «στατιστικής», ότι οι διορισθέντες το 1981-1989 αποτελούν το 39% (!!) του συνόλου των δημοσίων υπαλλήλων.
Συνεπώς το συγκεκριμένο κεφάλαιο του πολυνομοσχεδίου λανθασμένα ονομάζεται «Σύστημα βαθμολογικών προαγωγών και βαθμολογικής εξέλιξης». Έπρεπε να ονομάζεται, επί το ορθότερον, «Σύστημα για την επανίδρυση του πασοκικού κομματικού κράτους».
Η Ελλάδα σήμερα βιώνει πραγματικότητες που οι χώρες του Τρίτου κόσμου έζησαν τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, όταν μέσα από τις παρεμβάσεις οργανισμών όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, υποστηρίχθηκαν μερίδες των εγχώριων ελίτ οι οποίες στράφηκαν εναντίον των συμφερόντων του εγχώριου πληθυσμού. Από αυτή την άποψη δεν είναι διόλου τυχαία τα χειροκροτήματα προς τον κ. Παπανδρέου από τους βιομηχάνους της Γερμανίας ή οι διθυραμβικοί τόνοι για την «ηγετική του προσωπικότητα» από μέρος του γερμανικού τύπου.
Μία από τις βασικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν τότε ήταν η κατάλυση του κράτους και η ιδιωτικοποίηση του συνόλου των δραστηριοτήτων του. Το γεγονός αυτό βέβαια έχει ως συνέπεια τον περαιτέρω περιορισμό του εισοδήματος των κατωτέρων τάξεων αφού αυτές είναι αναγκασμένες να πληρώνουν για αγαθά που έως τότε θεωρούνταν ως δημόσια.
Σήμερα, είναι φανερό ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για τη πλήρη διάλυση του κράτους. Η συνεχής υπονόμευσή του, η διάλυση κάθε λειτουργίας του, από τις δομές όπως η «βοήθεια στο σπίτι», έως τους φορολογικούς μηχανισμούς, την αστυνομία και τις ΔΕΚΟ, δεν είναι παρά τα προανακρούσματα της πλήρης ιδιωτικοποίηση του κράτους. Οι εταιρείες συμβούλων, οι Γερμανοί επενδυτές, καραδοκούν για να αγοράσουν σε τιμές ευκαιρίας και με τα απαραίτητα βέβαια «δωράκια» το σύνολο του πλούτου αυτής της χώρας. Όμως, η πιο σημαντική συνέπεια αυτού είναι ότι έτσι θα υπονομευτεί οποιαδήποτε δυνατότητα ανάπτυξης στο μέλλον.
Γι’ αυτό και το ζήτημα σήμερα μπαίνει για όλους μας με ένα απλό όσο και αμείλικτο τρόπο: ή αυτοί ή εμείς.
