Του Δημήτρη Καστριώτη.
Το πολυνομοσχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνηση δεν φέρνει μόνο περικοπές μισθών, αλλά και (πρόσθετες) περικοπές ...λογικής (όπως π.χ. ότι οι προς εφεδρεία επιλέγονται με βάση την ηλικία και εν συνεχεία καταργούνται οι οργανικές θέσεις τους – λες και το πρώτο κριτήριο έχει σχέση με το δεύτερο). Πρέπει, όμως, να του αναγνωρισθεί μία τουλάχιστον ένδειξη συνεπούς τήρησης των πατροπαράδοτων αρχών του νεοελληνικού κράτους – και δη της αποστροφής μας προς την αξιοκρατία.
Το κράτος, θα θυμάστε, ίδρυσε την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης για να παραγάγει διοικητικά στελέχη υψηλού επιπέδου. Ήταν, ελέχθη, μία προσπάθεια να φτιάξουμε τη δική μας «ΕΝΑ» στα χνάρια της ξακουστής γαλλικής. Στα λόγια όλοι είπαμε μπράβο – ίσως επειδή υπήρχε η πεποίθηση ότι στην πράξη δεν θα συνέβαινε τίποτε. Διότι, βεβαίως, μία αλλαγή αξιοκρατικής κατεύθυνσης τέτοιου τύπου δεν θα μπορούσε παρά να είναι αφάνταστα ενοχλητική σε μία κοινωνία που συντάσσεται με όσους συμβασιούχους μπαίνουν από το παράθυρο χωρίς ΑΣΕΠ και αξιώνουν να μονιμοποιηθούν εις βάρος των αφελών που περιμένουν προκήρυξη διαγωνισμού ή σε ένα σύστημα που έχει αποδεχθεί ότι οι θέσεις γενικού διευθυντή στο Δημόσιο απονέμονται εξ ορισμού σε κομματικούς.
Η πρώτη ενόχληση κατεγράφη στο διπλωματικό σώμα, όπου αίφνης μετά τη λειτουργία της Σχολής έπαψαν –αναμφιβόλως από κάποιο παράξενο σφάλμα των εξετάσεων- να εισάγονται παιδιά και συγγενείς διπλωματών. Μετά από κάποια γκρίνια, μια τροπολογία αυγουστιάτικης νύχτας έλυσε αυτό το οξύ κοινωνικό ζήτημα. Οι διπλωμάτες ξανάρχισαν να επιλέγονται όπως παλιά. Η ενοχλητική παρενέργεια της Σχολής ήρθη.
Η επόμενη ενόχληση ήρθε στις λοιπές δημόσιες υπηρεσίες, όπου η μοριοδότηση των πτυχιούχων της Σχολής ήταν άκρως ακατανόητη στους υπόλοιπους και κυρίως στα υπηρεσιακά συμβούλια που επιθυμούσαν διακαώς να κρίνουν τους αποφοίτους της σαν να μην την είχαν τελειώσει. Το πόσο δίκιο είχαν (τα συμβούλια) διεφάνη όταν αίφνης απόφοιτοι της Σχολής έγιναν γενικοί διευθυντές επειδή η μοριοδότηση των προσόντων τους δεν άφηνε περιθώρια να παραμερισθούν (δυστυχώς ο νομοθέτης δεν είχε την τόλμη να μοριοδοτεί επισήμως το –αδιαμφισβήτητο ωστόσο- προσόν της κομματικής ένταξης των υπαλλήλων που κρίνονται για προαγωγή).
Με το πολυνομοσχέδιο επέστη, φαίνεται, ο χρόνος να απαλειφθεί και αυτή η αδικία. Η πριμοδότηση των αποφοίτων της Σχολής περιορίζεται, οι απόφοιτοί της δεν θα έχουν ιδιαίτερο προβάδισμα, ενώ παράλληλα λαμβάνεται πρόνοια ο αρμόδιος υπουργός να μπορεί να ...τελειώσει για τα καλά με αυτό το ενοχλητικό σχολείο: εξουσιοδοτείται να αποφασίσει ότι εφεξής η Σχολή θα δέχεται μόνο εν ενεργεία δημοσίους υπαλλήλους (ασφαλώς χιλιάδες εξ αυτών θα ...σπεύσουν να σκοτωθούν στο διάβασμα για να αποκτήσουν λίγα μοριάκια), ίσον τέρμα η παραγωγή νέων στελεχών φρέσκων από τις σπουδές τους για την ανανέωση της διοίκησης.
Πολύ σωστά. Όπως λέει –επί άλλου θέματος- το ανέκδοτο, αφού η αξιοκρατία μας ζαλίζει γιατί δεν την κόβουμε;
Ε, την κόβουμε.
Η πρώτη ενόχληση κατεγράφη στο διπλωματικό σώμα, όπου αίφνης μετά τη λειτουργία της Σχολής έπαψαν –αναμφιβόλως από κάποιο παράξενο σφάλμα των εξετάσεων- να εισάγονται παιδιά και συγγενείς διπλωματών. Μετά από κάποια γκρίνια, μια τροπολογία αυγουστιάτικης νύχτας έλυσε αυτό το οξύ κοινωνικό ζήτημα. Οι διπλωμάτες ξανάρχισαν να επιλέγονται όπως παλιά. Η ενοχλητική παρενέργεια της Σχολής ήρθη.
Η επόμενη ενόχληση ήρθε στις λοιπές δημόσιες υπηρεσίες, όπου η μοριοδότηση των πτυχιούχων της Σχολής ήταν άκρως ακατανόητη στους υπόλοιπους και κυρίως στα υπηρεσιακά συμβούλια που επιθυμούσαν διακαώς να κρίνουν τους αποφοίτους της σαν να μην την είχαν τελειώσει. Το πόσο δίκιο είχαν (τα συμβούλια) διεφάνη όταν αίφνης απόφοιτοι της Σχολής έγιναν γενικοί διευθυντές επειδή η μοριοδότηση των προσόντων τους δεν άφηνε περιθώρια να παραμερισθούν (δυστυχώς ο νομοθέτης δεν είχε την τόλμη να μοριοδοτεί επισήμως το –αδιαμφισβήτητο ωστόσο- προσόν της κομματικής ένταξης των υπαλλήλων που κρίνονται για προαγωγή).
Με το πολυνομοσχέδιο επέστη, φαίνεται, ο χρόνος να απαλειφθεί και αυτή η αδικία. Η πριμοδότηση των αποφοίτων της Σχολής περιορίζεται, οι απόφοιτοί της δεν θα έχουν ιδιαίτερο προβάδισμα, ενώ παράλληλα λαμβάνεται πρόνοια ο αρμόδιος υπουργός να μπορεί να ...τελειώσει για τα καλά με αυτό το ενοχλητικό σχολείο: εξουσιοδοτείται να αποφασίσει ότι εφεξής η Σχολή θα δέχεται μόνο εν ενεργεία δημοσίους υπαλλήλους (ασφαλώς χιλιάδες εξ αυτών θα ...σπεύσουν να σκοτωθούν στο διάβασμα για να αποκτήσουν λίγα μοριάκια), ίσον τέρμα η παραγωγή νέων στελεχών φρέσκων από τις σπουδές τους για την ανανέωση της διοίκησης.
Πολύ σωστά. Όπως λέει –επί άλλου θέματος- το ανέκδοτο, αφού η αξιοκρατία μας ζαλίζει γιατί δεν την κόβουμε;
Ε, την κόβουμε.
Πηγή: Reporter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου